در تفسیر آیه 37 سوره بقره: ( فتلقی آدم من ربه کلمات قتاب علیه انه هو التواب الرحیم)
آمده است که وقتی حضرت آدم (ع) از بهشت رانده شد و به شدت نگران و مضطرب این خروجش از
بهشت بود جبرئیل بر او نازل شد و کلماتی را که موجب قبول توبه او از جانب خدا خواهد شد را به او
القا کرد و آن کلمات عبارت بودند از نام مقدس پنج تن آل عبا که پس از القا جبرئیل حضرت آدم (ع)
شروع به سوگند دادن خدا به حق این اسما کرد و چون به نام حسین (ع) رسید نا خودآگاه تحولی در
قلبش احساس کرد که بر اثر آن اشک ازچشمانش جاری شد.گفت:ای جبرئیل این چه سری است که با بر
زبان بردن نام حسین(ع) این تحول درمن ایجاد شد؟
جبرئیل گفت:حسین (ع) فرزند پیامبر آخرالزمان است که به مصائب بزرگی مبتلا خواهد شد.
حضرت آدم (ع) پرسید ای جبرئیل از مصائبش برایم بگو.جبرئیل عرضه داشت:
حسین (ع) در حالی که تشنه و بی کس و تنها می باشد کشته خواهد شد و در این هنگام هیچ یار و
مددکاری نخواهد داشت ای آدم او در حالی کشته می شود که از تشنگی نور چشمش چنان کم میشود که
دیگر آسمان و زمین را نمی بیند در حالیکه او فریاد از عطش بر می آورد هیچ کس او را جواب نمی گوید
و در این هنگام با شمشیر سرش را از قفا جدا می کنند و سرهایشان را به نیزه خواهند کرد و در شهره
ا خواهند گرداند و بدانکه ای آدم تمام این حوادث در علم خداوند موجود است.
پس ازبیان این جملات توسط جبرئیل حضرت آدم(ع) مثل مادران فرزند ازدست داده بر مصائب امام
حسین(ع) گریه می کرد.
قال رسول الله(ص):
إنَّ لِقَتل الحُسَین حَرارَه فی قُلُوب المُومِنینَ لا تَبرُدُ اَبَداً
همانا از شهادت حسین(ع) حرارتی در دلهای مومنین است که هرگز به سردی نمی گراید.
مستدرک الوسائل، ج1، ص218.
مطلب این پُست را به مناسبت نزدیک شدن به سال جدید و مصادف شدن آن با اربعین حسینی(ع) می نویسم.
در کوشه و کنار بسیار دیده می شود که پیشاپیش مردم به یکدیگر تبریک و تهنیت عید نوروز و سال نو می گویند و خود را برای سور و سات و مهمانی و برگزاری عید نوروز آماده می کنند. روی سخنم با ایشان است.
وای بر ما ملت آخرالزمان.
مگر نه اینکه اربعین سید و سالار شهیدان عالم مصادف به حلول سال نو شده است و مگر نه اینکه آسمان و زمین و هرچه در آن است، عزادار و سوگوار خون خدا هستند. مگر نه اینکه حضرت صاحب الزمان(عج) در عزای حسین(ع) خون گریه می کنند و قالبشان شکسته و محزون است.
نکند با تبریک و تهنیت و شادی و سرور، قلب امام زمانمان(عج) را از خود آزرده کنیم. وای بر ... .
مگر در زیارت عاشورا نمی خوانیم که : انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الی یوم القیامه.
من تا روز قیامت سلم و صلح هستم با کسی که با شما صلح است و در جنگ و جهادم با هرکه با شما در جنگ است. اینگونه دوستی خود را نشان بدهیم؟ هاشا و کلا.
این یک امتحان الهی است. مگر در تمام طول عمرمان چندین بار این حادثه(تقارن اربعین با نوروز) تکرار می شود؟
حضرت امام صادق(ع) فرمودند: برای ما زینت باشید .... آیا اینگونه؟
آیا ما با از دست دادن عزیزانمان(خدای ناکرده)، تا مدتها عزادار نیستیم و یا عید می گیریم و شادی می کینم؟
و آیا حضرت امام حسین(ع) از عزیزترین عزیزانمان به ما نزدیک تر نیستند؟
حال خود دانید. با این تفاسیر اگر باز هم دلتان می آید، در چهلمین روز شهادت پسر فاطمه(س)، عید برگزار کنید. نستجیر بالله.
وای از آن روزی که پرده ها کنار رود و حقایق آشکار گردد.
ادامه مطلب در وبلاگ انا مجنون الحسین(ع) می باشد.
شهادت سه ساله حضرت ابی عبدالله الحسین(ع)
حضرت رقیه(س)
را به محضر مقدس حضرت صاحب الزمان(عج)
و همه مسلمانان جهان
تسلیت عرض می نمایم.
گُلی که در خرابه غربت مزار و تُربت اوست
سه ساله ای است که زینب(س) اسیر همّت اوست
ز نسل بت شکن مکّه است این دختر
شکستن بت شامی به دست قدرت اوست
رهی که با قدم پُر ز آبله بگشود
بسوی کربُبلا باشد و عنایت اوست
به جای رخت عزا پیکری سیه دارد
که این سیاهی پیکر خود از محبت اوست
حسین(ع) هم به خرابه پی زیارت اوست
تا تو هستی قبله کاشانه ام
کعبه میگردد بدور خانه ام
ای به نخل آرزویم شاخ و برگ
در میان دود و آتش دیدمت
با چهل تن در کشاکش دیدمت
زدستم میرود یارم........
گره افتاده بر کارم
بدل شور و نوا دارم
مرو مادر!! مرومادر!!
تمام هستی زینب
ببین جانم شده بر لب
نوا دارم چنین هر شب
مرو مادر!! مرومادر!!
الا ای بانوی خانه
ز جا برخیز مستانه
بزن بر موی من شانه
مرو مادر!! مرومادر!!
گل بشکسته بال من
ترحم کن بر حال من مرو ماه هلال من
مرو مادر!! مرومادر!!
غمین و زار و افسرده
مرو ای یاس پژمرده
مرو یار کتک خورده
مرو مادر!! مرومادر!!
مدینه محشر کبراست
فغان و آه و واویلاست
از امشب کربلا غوغاست
امان از این دل حیدر
مرو مادر!! مرومادر!!
مرو ای از همه خسته
مرو اتی بار سفر بسته
مرو ای سینه شکسته
مرو ای زهره زهرا
مرو ای بی کس و تنها
مرو مادر!! مرومادر!!
من اینجا ماندم و غمها
که روزی روز عاشورا
چنین دارد دلم سودا
بیا مادر بیا مادر!!
حسینت بی کس وتشنه
به زیر نیزه و دشنه
سر از پیکر جدا گشته
بیا مادر بیا مادر!!
من و طفلان بیچاره
میان دشت آواره
همه بی گوش و گوش واره
