در تفسیر آیه 37 سوره بقره: ( فتلقی آدم من ربه کلمات قتاب علیه انه هو التواب الرحیم)
آمده است که وقتی حضرت آدم (ع) از بهشت رانده شد و به شدت نگران و مضطرب این خروجش از
بهشت بود جبرئیل بر او نازل شد و کلماتی را که موجب قبول توبه او از جانب خدا خواهد شد را به او
القا کرد و آن کلمات عبارت بودند از نام مقدس پنج تن آل عبا که پس از القا جبرئیل حضرت آدم (ع)
شروع به سوگند دادن خدا به حق این اسما کرد و چون به نام حسین (ع) رسید نا خودآگاه تحولی در
قلبش احساس کرد که بر اثر آن اشک ازچشمانش جاری شد.گفت:ای جبرئیل این چه سری است که با بر
زبان بردن نام حسین(ع) این تحول درمن ایجاد شد؟
جبرئیل گفت:حسین (ع) فرزند پیامبر آخرالزمان است که به مصائب بزرگی مبتلا خواهد شد.
حضرت آدم (ع) پرسید ای جبرئیل از مصائبش برایم بگو.جبرئیل عرضه داشت:
حسین (ع) در حالی که تشنه و بی کس و تنها می باشد کشته خواهد شد و در این هنگام هیچ یار و
مددکاری نخواهد داشت ای آدم او در حالی کشته می شود که از تشنگی نور چشمش چنان کم میشود که
دیگر آسمان و زمین را نمی بیند در حالیکه او فریاد از عطش بر می آورد هیچ کس او را جواب نمی گوید
و در این هنگام با شمشیر سرش را از قفا جدا می کنند و سرهایشان را به نیزه خواهند کرد و در شهره
ا خواهند گرداند و بدانکه ای آدم تمام این حوادث در علم خداوند موجود است.
پس ازبیان این جملات توسط جبرئیل حضرت آدم(ع) مثل مادران فرزند ازدست داده بر مصائب امام
حسین(ع) گریه می کرد.
